Historia placówki

 Historia Domu Dziecka w Szamocinie

 
Według  słownika geograficznego Królestwa Polskiego z roku 1890 [ tom XI ] niektórzy uczeni twierdzą , że Szamocin jest wymieniony w Kosmografii Ptolemeusza. Na obszarze szamocińskiego dworu odkryto cmentarzysko z popielnicami i wykopano bransoletę z brązu. Do dnia dzisiejszego teren wokół domu jest uznawany przez konserwatora jako teren wykopaliskowy. Świadczy to o zamieszkiwaniu tych terenów przez ludzi od bardzo dawna. Pierwsze wzmianki dotyczące wybudowanego dworu pochodzą z pierwszej połowy XVIII w. Wówczas to Graf Raczyński odziedziczył tę majętność, a następnie  się jej pozbył. Sprowadził do miasta niemieckich protestantów uwieczniwszy uprzednio w okolicy Szamocina  imiona, herb i nazwisko swojego rodu. Około roku 1830 tzw. Klucz Szamocinski składał się z Antonin, Atanazyna, Edwardowa, Hamerni, Laskowa, Nałęczy, Raczyna, Smolar, Szamocina-miasta, dworu i holendrów. W roku 1848 Niemcy szamocińscy przyłączyli się do tzw. Netzbruderów, żądających wcielenia W. Ks. Poznańskiego do Rzeszy. Ostatnim właścicielem niemieckim dóbr rycerskich w roku 1884 był Fritz Brendel. Majątek dworski liczył 1054 ha, w tym: 299 ha roli, 195 ha łąk , 12 ha pastwisk, 452 ha lasów, 18 ha nieużytków, 76 ha wody. W majątku  prowadzono hodowlę bydła holenderskiego. Zapisane jest to w Adresbuch provinz Posen. W początkach XX wieku majątek szamociński przeszedł na własność Komisji Kolonizacyjnej. W roku 1907 wymieniany był jako dobra rycerskie- własność Komisji, w zarządzie Wilhelma Hagendorfa. W tym czasie część gruntów majątku była już zapewne rozparcelowana, gdyż ogólna powierzchnia liczyła  tylko 688 ha, w tym 235ha pól uprawnych,276ha lasów.Po zakończeniu I wojny światowej majątek przeszedł na własność skarbu państwa polskiego. Po zainicjowaniu przez proboszcza z Margonina budowy kościoła katolickiego parafianie poszukiwali odpowiedniego budynku na probostwo. Rada parafialna w składzie: Mikołaj Koczy, Roch Stankiewicz, Konstanty Szybowicz, Franciszek Burzyński, Piotr Heiman w jedną grudniową noc objechali saniami 280 rodzin polskich i zebrali pieniądze oraz kosztowności na spłatę budynku i otoczenia. Fritz Brendel po otrzymaniu zapłaty wyjechał do Stanów Zjednoczonych, a właścicielem dworu i oficyny została Parafia Rzymsko-Katolicka w Szamocinie. Do roku 1939 w budynku mieściło się probostwo. Pierwszym proboszczem był ks. Edward Mrotek, następnie do wybuchu II wojny światowej ks. Bolesław Filipowski. Po  zakończeniu kampanii  wrześniowej zebrano w probostwie wszystkie rodziny polskie z okolicy i razem z ks. Filipowskim pociągiem ze stacji Szamocin wywieziono do Generalnej Guberni. W latach 1939-1945 komendant powiatowy Pelplinski umieścił we dworze szkołę hitlerjugend. Wiosną 1945 roku w budynku ponownie zebrano wszystkie rodziny narodowości niemieckiej i przetransportowano w okolice Szwerina i Monachium. Po wyzwoleniu do roku 1947 w domu stacjonowała jednostka wojska polskiego [zdjęcie nr1]. W roku 1949 dwór, oficyna, budynek inwentarski i park przeszedł w użytkowanie Państwowego Przemysłu Rejonowego z dyrekcją w Poznaniu. Fabryka mebli wykorzystywała dom na magazyn wyrobów gotowych. Dwa lata później magazyn przeniesiono do fabryki, a probostwo umieszczono w budynku przekazanym przez pana Antoniego Gruntkowskiego, dwór zaś przeznaczono na Dom Wczasów Dziecięcych. Rok później, czyli        1 września  1952, dawny dwór stał się siedzibą Państwowego Domu Dziecka. Cała nieruchomość pozostała własnością Parafii Rzymsko-Katolickiej w Szamocinie. Obiekt został przejęty na podstawie umowy dzierżawnej .Dom w początkowym okresie miał spełniać rolę domu rodzinnego dla 60 wychowanków. Jednakże wskutek wojny oraz braku tego typu placówek w szamocińskim domu znalazło schronienie nawet 100 dzieci, z których 60 mieszkało na stałe a 40 przebywało w internatach szkół ponadpodstawowych. Pierwszym dyrektorem placówki był pan Karol Nowak. Funkcję tą pełnił od 1.09.1952 roku do 28.05 1962r. Jego karierę zawodową przerwała nagła śmierć. Od 15.10.1962r. do 31.08.1973r. funkcję dyrektora sprawował pan Kazimierz Kujawski. W roku 1969 dom został zamknięty . Powodem takiej decyzji była konieczność zainstalowania centralnego ogrzewania , wymiany okien oraz wymiany drewnianej klatki schodowej na betonową. Na czas trwania remontu wychowankowie zostali skierowani do domu dziecka w Wolsztynie i Pleszewie oraz do pogotowia opiekuńczego w Poznaniu. W latach 1.09.1973r. do 15.09.1979r. funkcję dyrektora pełnił pan Edmund Śmigielski. Do roku 1979 w domu przebywali tylko chłopcy. 20.08.1979r. do domu dziecka przybyły dziewczęta. Dom stał się placówką koedukacyjną. Umożliwiło to pobyt całych rodzeństw w jednej placówce. Od 1.09. 1979r. do 31.08.1984r. dyrektorem był pan Henryk Różycki. Następnie od 1.09.1984 do 31.08.1987r. placówkę prowadziła pani Wiesława Szwed. W latach 1.09.1987r. do 5.07.1999r. funkcję dyrektora pełnił pan Julian Hermaszczuk. Obecnie dyrektorem domu dziecka jest pani Dorota Pawełko.  
Osoba odpowiedzialna za: